OPOWIADANIE: Rozmowy

            Ona to zamknięta w sobie młoda kobieta z przeszłością. On jest jej przyjacielem, ale popełnia największy błąd, zakochuje się w niej… 

*

On: Kochałaś kiedyś?

            Ona: Kiedyś, dawno temu… A przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.

On: Czemu wydawało? Tak trudno poznać, kiedy się kocha, a kiedy nie?

            Ona: Byłam zakochana, ale raczej to nie była miłość.

            On: Nie rozumiem…

            Ona: Były motyle w brzuchu i świat widziany na różowo.

            On: Czyli kochałaś.        

            Ona: Wtedy wydawało mi się, że tak…

*

            Ona: Wiesz, skąd się biorą rozwody?

            On: Bo ludzie przestają się kochać?

            Ona: Nie.

            On: Więc?…      

            Ona: Bo ludzie wychodzą za mąż bądź też żenią się z osobami, których nie kochają.

            On: Skąd takie przypuszczenie? Przecież gdyby się nie kochali, to nie braliby ślubu…

            Ona: A skąd wiesz, że kochasz?

            On: Bo chcę spędzić z tą osobą życie? Bo jestem z nią szczęśliwy?…

            Ona: To jeśli weźmiesz ślub z taką osobą, to gwarantuję ci rozwód.

*

            On: To jak to według ciebie jest z tą miłością?

            Ona: Nie wiem.

            On: Mówiłaś, że kochałaś.

            Ona: Nie. Powiedziałam, że wydawało mi się, że kocham.

            On: A to jakaś różnica?

Ona: Ogromna.

*

            On: To kiedy wiesz, że kochasz?

            Ona: Nigdy.

            On: Znowu cię nie rozumiem…

            Ona: Ale wiem, kiedy nie kocham.

            On: Kiedy?

            Ona: Kiedy jesteś szczęśliwy, kiedy widzisz świat przez różowe okulary i kiedy jesteś pewien, że chcesz spędzić z tą osobą resztę życia.

            On: Wiesz, że to nie ma sensu?

            Ona: Czemu?

            On: Bo według ciebie miłość nie istnieje.

*

            Ona: A ty? Kochałeś?

            On: Jasne. Kiedyś w podstawówce, a potem w liceum. Ale i jedno i drugie umarło śmiercią naturalną…

            Ona: Żałujesz?

            On: Nie.

            Ona: Więc nie kochałeś…

*

            On: Co on ci zrobił?

            Ona: Kto?

            On: Ten facet, przez którego przestałaś wierzyć w miłość.

            Ona: A kto powiedział, że nie wierzę w miłość? Wierzę, a co więcej, czekam na nią.

            On: Ale cały czas mówisz, że nie kochałaś, że ludzie biorą ślub z tymi, których nie kochają… Nie rozumiem cię…

            Ona: Bo tak jest. A po drugie, nigdy nie próbuj zrozumieć kobiety.

*

            Ona: Coś taki markotny ostatnio?

            On: Wydawało mi się, że kocham kogoś…

            Ona: Ale?…

            On: Już sam nie wiem… Nigdy się tak nie czułem… Nie rozumiem, co się ze mną dzieje…

            Ona: Bo miłości nie da się zrozumieć.

            On: Więc skąd wiemy, że nadeszła?

*

            On: Więc jak to jest z tymi motylami w brzuchu?

Ona: I tym światem widzianym na różowo?

            On: Tak, z nim też.

            Ona: To nie jest miłość. To zakochanie.

            On: Zakochanie? Co to jest?

            Ona: Motyle w brzuchu i świat widziany na różowo.

*

            On: Mówiłaś, że nigdy nie kochałem, choć ja twierdzę inaczej. Czemu?

            Ona: Bo nie można kochać więcej niż raz w życiu.

            On: Czemu nie? Każda miłość może się skończyć.

            Ona: Zakochanie może się skończyć. Miłość jest na całe życie.

*

            On: Możesz mi coś wytłumaczyć?

            Ona: Jasne. O co chodzi?

            On: Skoro mówisz, że te wszystkie motyle w brzuchu, różowe okulary, szczęście i chęć spędzenia z tą osobą całego życia to tylko zakochanie, to skąd wiem, że naprawdę kocham?

            Ona: Bo wtedy zaczynasz mieć wątpliwości…

*

            Ona: Wiesz, czemu niektórym udaje się przeżyć razem kilkadziesiąt lat i ciągle się są razem?

            On: Bo kochają.

            Ona: Tak. I czasem mają siebie dosyć.

*

            On: Czyli miłość to…?

            Ona: Miłość nie ma definicji. Nigdy nie wiesz, kiedy tak naprawdę kochasz, a kiedy jesteś po prostu zakochany.

            On: A jeśli mam kogoś dość? Jesteśmy razem, ale czasem mam ochotę zostawić to wszystko i po prostu dać spokój?

            Ona: A potem? Gdy ochłoniesz też tego chcesz?

            On: Chyba nie…

            Ona: Więc kochasz.

*

            On: Zakochanie to świat pełen szczęścia i bez zła, a w miłości widzimy wszystkie wady i kochamy kogoś mimo to?

            Ona: Zgadza się.

            On: To już wiem.

            Ona: Co?

            On: Kocham. Bo choć z jednej strony wiem, że chciałbym spędzić z tą kobietą życie, to coraz częściej zastanawiam się, czy dam radę, czy wytrzymam…

            Ona: To gratuluję.

            On: Nie pytasz, kto to?

            Ona: Nie. Chyba wiem…

            On: Skąd?

            Ona: Bo ta osoba czuje dokładnie to samo…

            Oni: Kocham cię.