WIERSZ: Żabka

ŻABKA

Żyła sobie żabka mała,

Smutna, bo jeziora nie widziała.

Zawsze tylko liście traw zielonych

I czasem główki maków czerwonych.

Nudziło ją to już strasznie i chciała czegoś nowego,

Spakowała więc plecak i ruszyła szukać nieznanego.

Szła cały następny dzień,

Za towarzysza mając swój własny cień.

Szła i szła wśród roślin coraz to nowszych,

Pokonując pagórki o wzniesieniach coraz wyższych.

W końcu wodę zobaczyła

I bardzo się ucieszyła.

Zaraz inne pojawiły się żabki,

Mamy, taty i babki.

Od teraz żabka mała

Towarzystwo miała.

I dużo częściej się uśmiechała,

Bo spełniła swoje największe marzenie:

Widziała jezioro i znalazła swoje korzenie.